«Залатыя рукі» новапалачанкі Галіны Акуцёнак

У дачыненні да майстра народных рамёстваў Наваполацкага цэнтра рамёстваў і традыцыйнай культуры, лаўрэата гарадскога конкурсу працаўнікоў «Праца. Слава. Гонар» Галіны Акуцёнак выраз «залатыя рукі» – гэта не проста прыгожая назва прэміі, гэта яе чалавечая адметнасць, яе прафесійны гонар, яе лёс.

Кіраўнік гуртка па лапікаваму шыццю і мяккай цаццы, майстар па тэатральнай і беларускай народнай ляльцы, аўтар вялізнага дэманстрацыйнага палатна-герба Наваполацка, некалькіх калекцый сцэнічных касцюмаў для Цэнтра культуры і вялікай колькасці творчых работ у тэхніцы «пэчворк» Галіна Міхайлаўна прызнаецца, што калі за дзень «не нарадзілася» ні аднаго вырабу, ён прайшоў дарэмна.

Любоў да працы ёй прывіла маці – Фёкла Парфёнаўна, якая абшывала і абвязывала ўсю сям’ю. Галіна з дзяцінства была першай памочніцай і надзеяй бацькоў.

У сярэдняй школе вёскі Дзёрнавічы Верхнядзвінскага раёна, дзе нарадзілася і вырасла, яна была адной з лепшых вучаніц. У юнацтве марыла стаць настаўніцай, нават паступала на фізіка-матэматычны факультэт Віцебскага педагагічнага ўніверсітэта. Але, не здарылася…

«Ідзі навучацца швейнаму рамяству. З працай у руцэ – ніколі не прападзеш», – неяк параіў дзяўчыне аднавясковец. Гэтыя словы яна пранесла праз усё жыццё і не аднойчы ўпэўнілася ў іх глыбіннай жыццёвай мудрасці.

Атрымаўшы спецыяльнасць швачкі-закройшчыцы, сваю працоўную біяграфію пачынала ў Віцебскім ваенным атэлье, але ўжо праз год пераехала ў Полацк – бліжэй да родных мясцін. Працавала ў атэлье, потым – на фабрыцы мастацкіх вырабаў. Аднойчы летам яе запрасілі ў дзіцячы аздараўленчы лагер «Зорны». Прыехала тэхнічным супрацоўнікам, а стала любімай настаўніцай для маленькіх адпачывальнікаў.

«Усе матэрыялы знайшліся самі сабой, трэба было толькі асвоіць пашыў цацкі і навучыць дзяцей», – успамінае майстрыца. Так пачынаўся новы этап у жыцці Галіны Міхайлаўны і рэалізаваўся педагагічны талент. У хуткім часе яна ўжо выкладала працоўнае навучанне ў СШ №12 і вяла гурток у Палацы дзяцей і моладзі г.Наваполацка. Навучэнцы вельмі любілі сваю настаўніцу, і яна адказвала ім узаемнасцю. Нават калі ўзначаліла вытворчы цэх на фабрыцы мяккай цацкі «Цінопас» у вёсцы Экімань, пасля працоўнага дня бегла да сваіх юных творцаў.

З Цэнтрам рамёстваў і традыцыйнай культуры лёс звязаў Галіну Акуцёнак адносна нядаўна – у 2007 годзе. Сёння яе працы – адны з прэзентацыйных картак гэтай установы. Гонар майстру робіць яе запатрабаванасць, універсальнасць. Яна не баіцца складанай працы, з лёгкасцю асвойвае новыя, цікавыя тэхнікі «пэчворка» і грунтоўна вывучае беларускую народную ляльку. Яна шчыра дорыць свой талент людзям.

За 10 гадоў дзейнасці ў якасці кіраўніка гуртка па лапікаваму шыццю для дарослага насельніцтва праз настаўніцтва Галіны Міхайлаўны прайшло больш за сотню новапалачанак. Некаторыя з іх ператварыліся ў сапраўдных майстрыц і здабылі перамогі на творчых спаборніцтвах абласнога і рэспубліканскага значэння. Многія сталі сяброўкамі па жыцці. «Раней жанчыны за рукадзеллем спявалі. У песні вялікая сіла. Праз яе можна і тугу, і радасць сэрца правесці. Бывае, за працай завядзём мы з маімі дзяўчатамі (так ласкава называе Галіна Міхайлаўна сваіх гурткоўцаў) песеньку. Адразу акрыяе душа. У кожным кавалачку, зашытым у коўдру, – думка, настрой, жыццёвы лёс жанчыны», – з замілаваннем гаворыць майстрыца.

Не забылася Галіна Акуцёнак і на дзяцей. Падчас школьных канікул праводзіць майстар-класы для юных новапалачан.

Больш за сем гадоў супрацоўнічае з Наваполацкім тэрытарыяльным цэнтрам сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва.

Асабістых перамог і дасягненняў у Галіны Міхайлаўны безліч. Уся сцяна ў кабінеце завешана падзякамі і дыпломамі. Але галоўны гонар майстра – Наваполацкая гарадская прэмія за высокія творчыя дасягненні ў сферы культуры і мастацтва «Прызнанне», якую атрымала ў 2012 годзе.
Вірлівы лёс Галіны Міхайлаўны простым не назавеш, але яна па-сапраўднаму цэніць тое, што мае, і шчыра гаворыць: «Я дзякую ўсім, каму патрэбны мае рукі». Адкрытая і шчырая ў размове, ёсць у гэтай жанчыне нейкая інтэлігентная постаць, тонкая далікатнасць. Яна сапраўдны мастак сваёй справы, а значыць – творца!

Нэлі Радзько

Фота Дзяніса Лешчыка

і з асабістага архіва Галіны Акуцёнак